Κάποιες στιγμὲς ἡσυχάζει ἡ ἀνάγκη στὸ χῶρο καὶ στὸ χρόνο καὶ εἶναι τότε μικρὰ γεγονότα ποὺ φωτίζονται καὶ φωτίζουν. Στεκόμαστε λίγο καὶ θέλουμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ καταλάβουμε. Τὸ κουρασμένο βλέμμα, λίγο ἄν κοιτάξει πιὸ ταπεινά, ὀσμίζεται τὴν ὀμορφιὰ ποὺ ἡ ψυχὴ ἀναζητάει. Ἀγωνίζεται ἡ ὕπαρξη ἀνάμεσα στὸ πάθος καὶ τὸ κάλλος νὰ ἀφουγκραστεῖ ἀληθινὰ τὴ ζωὴ καὶ ν᾽ ἀνασάνει. Καὶ ἴσως κάποτε, γρατσουνίζει τὴν σκουριὰ ποὺ κρύβει τὸ φῶς.