τὴ φωτογραφία ἀκολούθησαν καὶ ἄλλες νέες μορφὲς ἔργαλείων. ὥσπου σήμερα καὶ οἵ κλασικότεροι τρόποι δημιουργίας λόγου καλλιτεχνικοῦ, ἔχουν μικρότερη ἤ μεγαλύτερη σχέση μὲ τὴν τεχνολογία. τὸ πρωτεῖο τῆς φωτογραφίας ποὺ προαναφέρθηκε συμπληρώνεται μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ του “ἐνδιάμεσου”, τοῦ -στιγμιαίου χρονικά- πρωτείου καὶ τῆς σχέσης ποὺ προκύπτει μὲ ὅτι ἔχει προηγηθεῖ καὶ μὲ αὐτὸ ποὺ ἀκολουθεῖ. ἔχει λοιπὸν τὴ δυνατότητα ἡ φωτογραφία -σὲ σχέση μὲ τὰ ἔπόμενα ἐργαλεία- νὰ ἀνακαλέσει εὐκολότερα τὴ γνώση τῆς ἵστορίας τῆς τέχνης καὶ ταυτόχρονα νὰ ἐννοήσει ἀμεσότερα -σὲ σχέση μὲ τὶς προηγούμενες κλασικὲς μορφὲς- τὸ νέον τῆς τεχνολογίας.